Κοίταξε το ρυτιδιασμένο πρόσωπο του αγαπημένου της συζύγου και τον είδε να παλεύει να σχηματίσει λέξεις. Έσκυψε κοντά του, καθώς η αναπνοή του γινόταν όλο και πιο αδύναμη κάθε στιγμή. “Αγάπη μου… αγάπη μου…” Η φωνή του Πολ ήταν μόλις και μετά βίας ψίθυρος. “Λυπάμαι… λυπάμαι” Η Σάρλοτ κούνησε το κεφάλι της με θέρμη. Για ποιο πράγμα μιλούσε Για ποιο λόγο ζητούσε συγγνώμη
Ο Πολ γύρισε αργά το κεφάλι του για να συναντήσει τα μάτια της. “Έπρεπε… να σου το είχα πει…”, τσίριξε. Τα φρύδια της Σάρλοτ σμίξανε από σύγχυση και ανησυχία. “Να μου πεις τι;”