Η Χάνα, πίεσε την πλάτη της στην πόρτα που μόλις είχε κλείσει. Μπορούσε να νιώσει την αλλαγή. Η αναπνοή της κόπηκε στο λαιμό της καθώς παρακολουθούσε τη μεταμόρφωση να εκτυλίσσεται. Το γρύλισμα της αρκούδας πάντα, ένας βαθύς, γουργουρητός ήχος που έμοιαζε να δονεί το πάτωμα, γέμισε το δωμάτιο.
Σε μια έκλαμψη διορατικότητας, η Χάνα συρρίκνωσε το ανάστημά της, προσπαθώντας να φανεί όσο το δυνατόν πιο μη απειλητική. Το μυαλό της έτρεχε με σκέψεις για το πώς να επικοινωνήσει τις ειρηνικές της προθέσεις στην αρκούδα πάντα. “Δεν είμαι εχθρός σου”, μετέφερε σιωπηλά μέσα από το μαλακό βλέμμα και τις αργές κινήσεις της, ελπίζοντας ότι το ζώο θα αισθανόταν την επιθυμία της να βοηθήσει.