Η καρδιά του Πάτρικ χτυπούσε δυνατά καθώς έκαναν ελιγμούς με το παλιό φορτηγό στους πολυσύχναστους δρόμους, με τα χέρια του να πιάνουν πιο σφιχτά το τιμόνι κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε. Ένιωθε τον ιδρώτα να τρέχει στο μέτωπό του καθώς έλεγχε την ώρα στο ρολόι του ταμπλό.
Θα αργούσε. Αλλά δεν υπήρχε πλέον επιστροφή. Όχι μετά από όλα όσα είχε κάνει για να κάνει αυτή τη μέρα ξεχωριστή για τη Λίλι. Αλλά καθώς τελικά πλησίασε το εστιατόριο, με τη μεγαλοπρεπή πρόσοψή του να ξεπροβάλλει μπροστά του, η ανακούφιση του Πάτρικ ήταν σύντομη.