“Βέβαια”, απάντησε, με τα δάχτυλά του να χτυπούν νευρικά τον φορητό υπολογιστή που κρατούσε. Το άφησε σε ένα κοντινό τραπέζι, ενώ το μυαλό του πάλευε με τη γλώσσα της αποκάλυψης. Πώς λες σε κάποιον ότι το παραμύθι του μπορεί να έχει μια πιο σκοτεινή υποπλοκή
Κάθε δευτερόλεπτο που περνούσε ήταν μια σταγόνα στον ωκεανό της αιωνιότητας, κι όμως, αυτές οι στιγμές φαίνονταν απίστευτα πιεστικές, σαν ο ίδιος ο χρόνος να κρατούσε την ανάσα του, περιμένοντας τα λόγια του. Άνοιξε τον φορητό υπολογιστή, αλλά πριν προλάβει να τον στρέψει προς το μέρος της, κοίταξε στα μάτια της Άννας. Έδειχνε ανυπόμονη και ίσως και λίγο ανήσυχη, σαν να ήθελε πραγματικά να καταλάβει τι συνέβαινε.