Αν όμως ο Ίθαν είχε κατατροπωθεί, οι κλέφτες θα είχαν ελεύθερο πεδίο να κινηθούν μέσα στα βαγόνια, αποκτώντας πρόσβαση στο θησαυροφυλάκιο και πιθανώς στην ίδια τη μηχανή. Κάθε δευτερόλεπτο που δίσταζε το ένιωθε σαν ένα ρίσκο που δεν μπορούσε να κάνει.
Οι γροθιές του Μάρτιν έσφιξαν. Το τρένο βρυχιόταν από κάτω του, μια συνεχής υπενθύμιση του διακυβεύματος. Τελικά, έκανε την επιλογή του. “Δεν μπορώ να τον αφήσω”, είπε δυνατά, σαν να έπειθε τον εαυτό του. Βγήκε βιαστικά από την αίθουσα ελέγχου, με τον απόηχο από το χτύπημα των μπότες του στο μεταλλικό πάτωμα να αντηχεί στον στενό διάδρομο.