Το θησαυροφυλάκιο ξεχώριζε πάντα – ένας οχυρωμένος περίβολος με ενισχυμένες πόρτες, βιομετρικές κλειδαριές και μια ξεχωριστή αύρα μυστικότητας. Ο Μάρτιν δεν γνώριζε το περιεχόμενό του, αλλά η παρουσία του θησαυροφυλακίου παρέπεμπε σε κάτι πολύτιμο.
Είχε κάνει εικασίες γι’ αυτό στο παρελθόν: κοσμήματα, απόρρητα έγγραφα ή ίσως κάτι ακόμα πιο παράξενο. Η σκέψη αυτή παρέμενε πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού του, αλλά η περιέργειά του δεν τον κυρίευσε ποτέ. Η ρουτίνα ήταν η ζώνη άνεσής του, και η σημερινή μέρα δεν φαινόταν διαφορετική.