Ο Μάρτιν χάρισε ένα κουρασμένο χαμόγελο. “Απλώς κάνουμε τη δουλειά μας”, απάντησε, ρίχνοντας μια ματιά στο τρένο. Το θησαυροφυλάκιο, ανέγγιχτο στο βαγόνι 3, ήταν απόδειξη των προσπαθειών τους. Παρ’ όλο το χάος, είχαν κρατήσει το φορτίο τους -και τους ίδιους- ασφαλείς.
Καθώς το πρώτο φως της αυγής άρχισε να σέρνεται στον ορίζοντα, ο Μάρτιν και ο Ίθαν ακούμπησαν στο τρένο, με την εξάντλησή τους να αναμειγνύεται με μια σιωπηλή υπερηφάνεια. Η νύχτα τους είχε δοκιμάσει, αλλά είχαν βγει από την άλλη πλευρά, με το ρυθμικό βουητό της μηχανής να υπόσχεται πιο σταθερά χιλιόμετρα μπροστά τους.