Οι αστυνομικοί κινήθηκαν προσεκτικά από το ένα δωμάτιο στο άλλο, με τα βήματά τους να αντηχούν στο ήσυχο σπίτι. Κάθε δωμάτιο ήταν γεμάτο με διάσπαρτα αντικείμενα και μια αίσθηση εγκατάλειψης. Ο μόνος ήχος που μπορούσαν να ακούσουν ήταν η αμυδρή, άνιση αναπνοή ενός παιδιού.
Αφού έψαχναν για κάτι που έμοιαζε με αιωνιότητα, βρήκαν τελικά ένα μικρό, αμυδρά φωτισμένο δωμάτιο. Στη γωνία, είδαν μια μικρή φιγούρα να κουρνιάζει. Το αδύναμο φως έδειχνε το φοβισμένο πρόσωπο της Λίλι και τα μεγάλα μάτια της. Είχε σκύψει σφιχτά, κρατώντας το αρκουδάκι της σφιχτά.