Η Τζένη είχε περάσει ώρες διδάσκοντας τους μαθητές της, εμβαθύνοντας με πάθος σε διάφορες ιστορικές εποχές και τις αδικίες που τις διαμόρφωσαν. Τα μαθήματά της ήταν κάτι περισσότερο από απλές διαλέξεις- ήταν ζωντανές συζητήσεις, που προκαλούσαν την περιέργεια και την κριτική σκέψη των μαθητών της. Σε μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συζήτηση, η μαθήτριά της Emma είχε ρωτήσει: “Οι αγώνες του παρελθόντος εξακολουθούν να μας επηρεάζουν σήμερα;”. Η Τζένη χαμογέλασε επιδοκιμαστικά, χωρίς να γνωρίζει ότι ο δικός της αγώνας θα την ανάγκαζε σύντομα να απαντήσει στην ερώτηση της Έμμα.
Κρατώντας τώρα το τηλέφωνό της, η Τζένη σκέφτηκε ξανά την ερώτηση της Έμμα. Συνειδητοποίησε ότι η Έμμα είχε δίκιο, περισσότερο απ’ ό,τι είχε καταλάβει εκείνη τη στιγμή. Εκείνο το πρωί, η Τζένη είχε απλώς χαρεί να βλέπει μια μαθήτρια τόσο αφοσιωμένη στο μάθημα. Αλλά τώρα, όλα ήταν διαφορετικά. “Αν μπορούσε να ξεπεράσει με ασφάλεια αυτή την κατάσταση, ήξερε ότι θα είχε ένα μάθημα πραγματικής ζωής για την κατάχρηση εξουσίας που θα μοιραζόταν με τους μαθητές της.