Τα τεχνουργήματα μέσα στο μπαούλο έλαμπαν μυστηριωδώς κάτω από τη λάμψη του φωτός του δρόμου. Το αντίγραφο του πιστολιού έλαμπε, η ξύλινη λαβή του και η μεταλλική κάννη του έριχναν μια δυσοίωνη μαύρη σκιά πίσω του μέσα στον περιορισμένο χώρο. Η Τζένη προσπάθησε να εξηγήσει: “Είναι απλώς διδακτικά βοηθήματα, αντίγραφα για τα μαθήματα ιστορίας που κάνω” Αλλά ο αξιωματικός δεν άκουγε σχεδόν καθόλου.
Έδειχνε να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το πιστόλι που έμοιαζε με αντίκα. “Αυτό μοιάζει αληθινό”, είπε εξετάζοντάς το προσεκτικά. Η καρδιά της Τζένης βούλιαξε. Ήξερε ότι αυτά τα αντικείμενα ήταν απλώς ακίνδυνα σκηνικά, αλλά στο αμυδρό φως, σε ένα ανεκπαίδευτο μάτι, θα μπορούσαν να φαίνονται αυθεντικά. Στο ανοιχτό πορτ μπαγκάζ, ήταν ορατά ακόμη και τα σχέδια μαθήματος και οι υπογεγραμμένες φόρμες απελευθέρωσης του μουσείου για το διδακτικό υλικό. Αλλά ο αστυνομικός δεν τους έδωσε καμία σημασία καθώς έψαχνε τα αντικείμενα.