Όσο περισσότερο καθόταν μέσα στο αυτοκίνητο, τόσο περισσότερο μεγάλωνε η αγωνία της. Ήταν παγιδευμένη με έναν επιθετικό αστυνομικό, απομονωμένη από οποιονδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει. Το τηλέφωνό της, που εξακολουθούσε να καταγράφει, ήταν η σανίδα σωτηρίας της. Ο κρότος του αστυνομικού ασυρμάτου διαπέρασε την τεταμένη σιωπή καθώς οδηγούσαν στον σκοτεινό αγροτικό δρόμο. Πνιγμένες οδηγίες και κωδικοί αριθμών ξεπηδούσαν σποραδικά. Κάπου στο βάθος, αντηχούσε ο απελπισμένος θρήνος της σειρήνας ενός ασθενοφόρου πριν σβήσει μέσα στη νύχτα.
Καθώς οδηγούσαν προς το αστυνομικό τμήμα, η Τζένη παραλίγο να ξεσπάσει σε κλάματα. Ήταν αθώα, κι όμως την κατηγορούσαν άδικα και την έπαιρναν μακριά. Η πεποίθηση του αστυνομικού ότι είχε πιάσει έναν εγκληματία ήταν εκνευριστική. Η Τζένη κρατιόταν από την ελπίδα ότι η αλήθεια θα έβγαινε στην επιφάνεια, ότι η μαγνητοφώνηση θα αποδείκνυε την αθωότητά της και θα αποκάλυπτε το παράπτωμα του αστυνομικού. Όμως, όσο περνούσε κάθε λεπτό, η κατάστασή της φαινόταν να γίνεται όλο και πιο δύσκολη.