Η Τζένη ένιωσε ένα κύμα δυσπιστίας και αμηχανίας να την κατακλύζει. Ήθελε να φωνάξει, να εξηγήσει ότι όλα ήταν μια παρεξήγηση, αλλά η κατάσταση ήταν συντριπτική. Στεκόταν εκεί, νιώθοντας το βάρος πολλών ματιών πάνω της, που την έκριναν χωρίς να γνωρίζουν την αλήθεια. Το μυαλό της εξακολουθούσε να ταλαντεύεται από την τρομακτική διαδρομή με το αυτοκίνητο και τις άδικες κατηγορίες.
Ο αστυνομικός που την είχε προσαγάγει απολάμβανε τη στιγμή, αφηγούμενος την ιστορία με πρόσθετο δράμα. “Την είδα να κάνει ελιγμούς στο δρόμο και την σταμάτησα. Τότε, βρήκα αυτά στο πορτμπαγκάζ της”, είπε σηκώνοντας ελαφρά την τσάντα. “Μοιάζει με τα πράγματα που αναφέρθηκε ότι κλάπηκαν από το μουσείο, έτσι δεν είναι;”