“Είμαι καθηγήτρια ιστορίας”, ξεκίνησε η Τζένη, με τη φωνή της σταθερή αλλά με μια χροιά άγχους. “Αυτά είναι απλά αντίγραφα που χρησιμοποιώ για τα μαθήματά μου” Εξήγησε την εξήγησή της, προσπαθώντας να μεταδώσει την αθωότητα των προθέσεών της. Αλλά καθώς μιλούσε, ένιωθε τη δυσπιστία τους να μεγαλώνει. Οι εκφράσεις τους παρέμειναν αμετάβλητες, αδιάλλακτες, σαν τα λόγια της να αιωρούνταν απλώς στον αέρα, χωρίς να ακούγονται.
Ο άλλος αξιωματικός, ένας νεαρός άνδρας με κοφτερό βλέμμα, έσκυψε μπροστά. “Και περιμένετε να πιστέψουμε ότι αυτά δεν είναι τα κλεμμένα αντικείμενα από το μουσείο;” ρώτησε, με τον τόνο του να υποδηλώνει ότι η ερώτηση ήταν ρητορική. Η καρδιά της Τζένης βούλιαξε. Ήταν σαν να μιλούσε σε έναν τοίχο. Η απελπισία τρύπωσε στη φωνή της. “Σε παρακαλώ, πρέπει να με πιστέψεις. Δεν έχω κάνει τίποτα κακό”