Η καρδιά του Τζέισον χτυπούσε δυνατά. “Τι εννοείς, Κάλβιν Τι δεν μου λες;” απαίτησε, με την απογοήτευσή του να μεγαλώνει. Τα κομμάτια του παζλ υπήρχαν, αλλά απλά δεν ταίριαζαν μεταξύ τους.
Το μουρμουρητό από το πλήθος γινόταν όλο και πιο δυνατό, ένα μείγμα εικασιών και ανυπομονησίας. Ο Τζέισον συνειδητοποίησε ότι δεν μπορούσαν πια να μιλήσουν ελεύθερα εδώ. Χρειαζόταν απαντήσεις και τις χρειαζόταν τώρα. “Ανοίξτε το φέρετρο”, είπε απότομα ο Τζέισον, γυρνώντας προς το πλήθος, με τη φωνή του σταθερή και πιο επιβλητική από πριν. “Πρέπει να δούμε αν υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να μας πει τι πραγματικά συνέβη”