Στα 23 χρόνια της εμπειρίας του, κανένα θέαμα δεν είχε τρομάξει ποτέ τόσο πολύ τον Δρ Gerard όσο η φωτογραφία της Λόλα, του γορίλα. Ο συνήθως ευγενικός γίγαντας είχε αλλάξει εντελώς και ο Δρ Τζεράρντ κατάλαβε αμέσως ότι επρόκειτο για ζήτημα ζωής ή θανάτου.
Η Λόλα φαινόταν ασυνήθιστα κουρασμένη, η αστείρευτη ενέργειά της έδειχνε σημάδια κόπωσης. Ξεκουραζόταν πιο συχνά, ξαπλώνοντας για μεγάλα χρονικά διαστήματα αντί να είναι ο συνηθισμένος ενεργός εαυτός της. Σύντομα, αυτή η ήπια εξάντληση μετατράπηκε σε σημαντική μείωση της συμπεριφοράς της.
Η Λόλα, ο ευγενικός γιγάντιος γορίλας του ζωολογικού κήπου Ardenwood, αγαπήθηκε από όλους όσους τη γνώρισαν. Η εβένινη γούνα της, απαλή και στιλπνή, έλαμπε σαν γυαλισμένος οψιδιανός στο χρυσό φως του ήλιου. Αλλά ήταν τα γεμάτα ψυχή μάτια της που πραγματικά αιχμαλώτιζαν τις καρδιές. Ήταν βαθιά και εκφραστικά, ακτινοβολούσαν ζεστασιά που έμοιαζε να αγγίζει κάθε επισκέπτη.