Για όσους περνούσαν χρόνο μαζί της, η Λόλα ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό έκθεμα. Ενσάρκωνε τη χάρη και τη δύναμη, καθιστώντας την ένα αγαπημένο σύμβολο γαλήνης και ανθεκτικότητας. Καθώς περνούσε ο καιρός, μια αξιοσημείωτη αλλαγή άρχισε να επισκιάζει την άλλοτε ζωντανή παρουσία της Λόλα.
Αυτό που ξεκίνησε ως μια ανεπαίσθητη αλλαγή έγινε σταδιακά πιο έντονο. Η Λόλα, που ήταν πάντα ενθουσιώδης με τις αγαπημένες της δραστηριότητες, άρχισε να αποσύρεται. Σταμάτησε να συμμετέχει στις παιχνιδιάρικες ρουτίνες της, όπως το να αιωρείται από σχοινιά και να σκαρφαλώνει με αβίαστη χάρη.