Η κραυγή της Άσλεϊ διαπέρασε την ησυχία καθώς έτρεξε στο πλευρό της μητέρας της, με την καρδιά της να βροντοχτυπά στο στήθος της. “Μαμά! Τι συνέβη;” φώναξε, σκύβοντας δίπλα της. Αλλά η Τούλα δεν απάντησε. Το κεφάλι της έγειρε προς τη μία πλευρά, με τα μάτια κλειστά. Ο πόνος την είχε τελικά φιμώσει. Και τότε, είχε εξαφανιστεί.
Όταν η Τούλα ξύπνησε, όλα ήταν λευκά. Η οξεία μυρωδιά του αντισηπτικού τσίμπησε τη μύτη της και ο σταθερός ήχος μιας οθόνης αντηχούσε στον αποστειρωμένο αέρα. Τα μάτια της άνοιξαν και βρήκε την Άσλεϊ δίπλα της, χλωμή και άυπνη, να κρατάει την άκρη της καρέκλας σαν να την αγκυροβολούσε στην ελπίδα.