Η Άσλεϊ το πρόσεξε αμέσως. “Ξύπνησε!” φώναξε, πετάχτηκε όρθια και έτρεξε προς τον διάδρομο. Λίγο αργότερα, μπήκε ένας γιατρός, με το πρόχειρο στο χέρι και την ανησυχία βαθιά χαραγμένη στα χαρακτηριστικά του. Πλησίασε απαλά το κρεβάτι και ρώτησε τι είχε συμβεί. Η Τούλα δίστασε. Αλλά μετά, βλέποντας το ικετευτικό πρόσωπο της Άσλεϊ, μίλησε.
“Είχα… πόνο. Έντονο, διαπεραστικό. Στο στομάχι μου. Εδώ και μερικές εβδομάδες”, είπε σιγά-σιγά, αποφεύγοντας τα μάτια της κόρης της. Η Άσλεϊ δεν απάντησε στην αρχή, αλλά η Τούλα είδε τον τρόπο με τον οποίο άλλαξε η έκφρασή της -κάτι σαν πόνος αναμεμειγμένος με δυσπιστία. Έστρεψε το πρόσωπό της προς τον τοίχο και δεν είπε τίποτα άλλο.