Οι σκέψεις της Τούλα στριφογύριζαν πιο γρήγορα από ό,τι μπορούσε να τις πιάσει η αναπνοή της. Έσφιξε την κουβέρτα του νοσοκομείου σαν να την κρατούσε ενωμένη. Αυτό δεν ήταν καρκίνος -όχι αυτή η σιωπή, αυτή η ασάφεια. Ήταν χειρότερο. Κανείς δεν θα έλεγε τη λέξη. Κανείς δεν θα την κοιτούσε στα μάτια. Η αυτοσυγκράτησή τους δεν ήταν πλέον επαγγελματική – ήταν σκληρή.
Την είχαν δεχτεί “για παρατήρηση”, σαν να ήταν ένας σχηματισμός σύννεφων που περίμεναν να ταξινομήσουν. Οι εξετάσεις έρχονταν κατά κύματα. Υγρές αιμοληψίες. Τα μόνιτορ χτυπούσαν. Κάθε απάντηση δημιουργούσε περισσότερες ερωτήσεις. Αλλά όταν ρώτησε – πραγματικά ρώτησε – συνάντησε το είδος της σιωπής που δεν προερχόταν από το ότι δεν ήξερε, αλλά από την επιλογή να μην πει.