Μέχρι το πρωί, ο σιωπηλός τρόμος μετατράπηκε σε θυμό. Όταν μπήκε μια νοσοκόμα με ένα πρόχειρο, η φωνή της Τούλα ράγισε σαν γυαλί. “Θέλω να δω τον φάκελό μου. Τώρα” Η νοσοκόμα ανοιγόκλεισε τα μάτια. “Κυρία…” “Μη με λες “κυρία”. Πες μου τι μου συμβαίνει!” Η φωνή της συγκλόνισε τους τοίχους. Η Άσλεϊ προσπάθησε να την ηρεμήσει, αλλά απέτυχε.
Η επικεφαλής νοσοκόμα μπήκε στη μέση και ψιθύρισε ότι ένας ανώτερος γιατρός είχε εξετάσει τις σαρώσεις της και ήθελε να κάνει έναν πλήρη γενετικό πίνακα. “Απλά για να είμαστε σχολαστικοί”, είπε αποφεύγοντας την οπτική επαφή. Η Τούλα δεν διαφωνούσε πια. Ας τους αφήσει να την τρυπάνε και να την τρυπάνε. Τουλάχιστον αυτό τους εμπόδιζε να υποχωρήσουν πίσω από τα πρόχειρα χαρτιά τους.