Θυμόταν τα στενά κρεβάτια του νοσοκομείου και το νερό με την γεύση του πλαστικού. Την Ashley, να κλαίει σε έναν διάδρομο, προσπαθώντας να το κρύψει. Τον γαμπρό της, τον Ρόμπερτ, να δέχεται τηλεφωνήματα για εγκρίσεις ασφαλιστικών συμβολαίων και δόσεις φαρμάκων. Το αδιάκοπο μπιπ των μηχανημάτων. Και όμως, μέσα σε όλα αυτά, της στάθηκαν. Δεν την άφησαν ποτέ να πέσει.
Πριν από τη διάγνωση, η ζωή ήταν γενναιόδωρη – ακόμη και μέσα στη θλίψη. Αφού πέθανε ο Γιώργος, η Τούλα θρήνησε, αλλά δεν υποχώρησε. Παρέμεινε σταθερό μέλος της κοινότητας -εργαζόταν εθελοντικά στη βιβλιοθήκη, παρακολουθούσε βραδιές τζαζ στο κέντρο της πόλης, γελούσε πολύ δυνατά στις τοπικές κωμικές παραστάσεις με τους φίλους της. Οι Κυριακές ήταν για γκολφ, αέρα και φιλία.