Είχε ένα ρυθμό, μια ρουτίνα. Οι μέρες της ήταν γεμάτες – ραντεβού στο κομμωτήριο, αυτοσχέδια γεύματα, βράδια με δίσκους βινυλίου που γυρνούσαν τα αγαπημένα σόλο του Τζορτζ στο σαξόφωνο. Η συνταξιοδότηση της είχε δώσει χρόνο και η ασφάλεια του Τζορτζ της είχε δώσει ασφάλεια. Δεν ήταν πλούσια, αλλά είχε αρκετά – για ταξίδια, για δώρα, για άνεση.
Τότε ήρθε η διάγνωση. Και μαζί της, η αθόρυβη διάβρωση όλων όσων είχε χτίσει. Ο καρκίνος δεν καταβρόχθιζε μόνο το σώμα – άδειαζε τον λογαριασμό, ξεχαρβάλωνε τα σχέδια. Φάρμακα, σαρώσεις, νοσηλεία – όλα αυτά κατέστρεφαν τη ζωή που κάποτε θεωρούσε δεδομένη. Όταν τελείωσε, ήταν ζωντανή, αλλά απογυμνωμένη.