Η Άσλεϊ μερικές φορές έσμιγε το μέτωπό της, παρατηρώντας την ανέγγιχτη σούπα ή τον τρόπο που η Τούλα πίεζε το χέρι στη μέση της, προσποιούμενη ότι γελούσε με κάτι που είπε η Έμιλι. Αλλά η Τούλα το απέκρουε. Η ηλικία, επέμενε. Τίποτα περισσότερο. Δεν ήταν ακριβώς ψέμα, αλλά ούτε και η αλήθεια.
Όταν ο πόνος βάθυνε, πήρε τη σιωπηλή απόφαση να το χειριστεί μόνη της. Πήγε στο φαρμακείο της γωνίας με τρεμάμενα πόδια και αγόρασε παυσίπονα χωρίς συνταγή, κρατώντας την απόδειξη σαν να ήταν μυστικό. Τα μικρά λευκά χάπια υπόσχονταν προσωρινή σιωπή και αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόταν -για την ώρα.