Ο Σαμ αισθανόταν πιο ευτυχισμένος από ό,τι είχε νιώσει εδώ και πολύ καιρό.Ένα απόγευμα, καθώς ο Σαμ και ο Μάικ γυρνούσαν σπίτι από το σχολείο, είδαν τον κ. Σμιθ. Έδειχνε διαφορετικός – πιο χαλαρός, ακόμα και ευγνώμων.
Πλησίασε τα αγόρια, με ένα γνήσιο χαμόγελο στο πρόσωπό του. “Σ’ ευχαριστώ, Σαμ”, είπε ο κ. Σμιθ, με τη φωνή του γεμάτη συγκίνηση. “Λυπάμαι που σας τρόμαξα όλους. Είχα μια περιπέτεια με την υγεία μου και δεν σκεφτόμουν καθαρά. Κάνατε το σωστό που καλέσατε βοήθεια”