Η Έμιλι ήπιε τον καφέ της στην καφετέρια κοντά στο σχολείο της και το βλέμμα της περιπλανήθηκε – μέχρι που πάγωσε σε μια οικεία φιγούρα. Τον πατριό της. Δεν ήταν μόνος του. Το χέρι του ήταν σφιχτά πιασμένο γύρω από το χέρι μιας γυναίκας που αναμφισβήτητα δεν ήταν η μητέρα της.
Στην αρχή, η Έμιλι ανοιγόκλεισε τα μάτια της, πεπεισμένη ότι τα μάτια της την απατούσαν. Αλλά καθώς η γυναίκα έσκυψε προς τα μέσα, χαχανίζοντας, και τον φίλησε στο μάγουλο, η αλήθεια έγινε αναμφισβήτητη. Το γέλιο ξέσπασε ανάμεσά τους, ανέμελο και ξεδιάντροπο. Η καρδιά της Έμιλι χτύπησε δυνατά, και η ανάσα της κόπηκε στο λαιμό της.
Να τηλεφωνήσω στη μαμά Η ερώτηση έκαιγε στο μυαλό της, αλλά μια άλλη, πιο σκοτεινή σκέψη ήρθε στην επιφάνεια. Όχι, δεν επρόκειτο να τον αφήσει να ξεφύγει με μια απλή εξήγηση. Η Έμιλι θα τον έκανε να το μετανιώσει. Σιγά σιγά, ένα σχέδιο άρχισε να σχηματίζεται στο μυαλό της, ένα σχέδιο που εκείνος δεν θα έβλεπε ποτέ να έρχεται..