Η Έμιλι παρατηρούσε συχνά τον τρόπο με τον οποίο οι εκφράσεις του ήταν πάντα τόσο υπολογισμένες, ο τόνος του ήρεμος σε σημείο που να εκνευρίζει, και τα λόγια του τέλεια μετρημένα για να αποσπάσει την ακριβή απάντηση που ήθελε.
Κάτι στον Μαρκ πάντα την ενοχλούσε. Ήταν υπερβολικά τέλειος, σαν να έδινε πάντα παραστάσεις για ένα αόρατο κοινό. Το χαμόγελό του δεν έφτανε ποτέ μέχρι τα μάτια του και τα λόγια του έμοιαζαν συχνά προβαρισμένα, σαν ατάκες σε θεατρικό έργο. Η Έμιλι δεν τον εμπιστευόταν ποτέ πλήρως, αν και δεν μπορούσε ποτέ να εξηγήσει το γιατί.