Οι μανιασμένες φωνές της τράβηξαν την προσοχή των γειτόνων. Μερικοί άνοιξαν τις πόρτες τους, κρατώντας ομπρέλες ή φαναράκια. Μια ηλικιωμένη γυναίκα με ροζ μπουρνούζι ρώτησε: “Έχασες κάποιο κατοικίδιο, αγαπητή μου;” Η Ελίζα έγνεψε με κομμένη την ανάσα. “Τον γάτο μου – γκρι με πράσινα μάτια – τον λένε Ωρίωνα. Τον έχετε δει;” Η γυναίκα κούνησε το κεφάλι της με συμπάθεια. “Δεν έχω δει καμία γάτα απόψε, αλλά θα έχω το νου μου”
Η Ελίζα συνέχισε να προχωράει, στρίβοντας σε γωνίες και σταματώντας σε φράχτες, ελπίζοντας να δει μια λάμψη γκρίζας γούνας. Μια αστραπή φώτισε για λίγο τον ουρανό, αποκαλύπτοντας άδειους δρόμους γλιστερούς από τη βροχή. Βρήκε μόνο μουσκεμένο πεζοδρόμιο, ενώ ο άνεμος στροβίλιζε νεκρά φύλλα γύρω από τα πόδια της. Οι κλήσεις της έμειναν αναπάντητες.