Εκείνο το βράδυ, επέστρεψε στο σπίτι περιμένοντας να βρει το χάος ή ένα άδειο σπίτι. Αντ’ αυτού, το γατάκι ήταν σκαρφαλωμένο σε μια γωνιά και τα λαμπερά μάτια την ακολουθούσαν. Η ανακούφιση κατέκλυσε την Ελίζα. Χάιδεψε το μαλακό του κεφαλάκι, απορώντας με το πόσο γρήγορα είχε δεθεί με αυτόν τον μικρό επιζώντα.
Το να το ονομάσει Ωρίωνα ήρθε φυσικά. Τα μεγάλα γαλαζοπράσινα μάτια του έλαμπαν σαν μακρινοί αστερισμοί, με μια υποψία περιέργειας να κρύβεται μέσα τους. Στην αρχή, ο Ωρίωνας ήταν δειλός, κουλουριασμένος σφιχτά στους αστραγάλους της Ελίζας κάθε φορά που η πόρτα έτριζε. Σταδιακά, βγήκε έξω, εξερευνώντας κάθε γωνιά του παλιού σπιτιού του Μέιπλγουντ.