Οι μέρες έγιναν εβδομάδες και ο Ωρίωνας ευδοκίμησε υπό τη φροντίδα της Ελίζας. Έστησε μια μικρή γωνιά στο σαλόνι, με μια ξύστρα και διάσπαρτα παιχνίδια. Κάθε βράδυ, καθώς δακτυλογραφούσε στο λάπτοπ της για τη δουλειά της, ο Ωρίωνας κουλουριαζόταν δίπλα της, γουργουρίζοντας απαλά.
Παρά την ευγενική του συμπεριφορά, ο Ωρίωνας αποκάλυπτε ότι ήταν ικανός για σκανταλιές. Ανακάλυψε πώς να ανοίγει τις πόρτες των ντουλαπιών και να κυνηγάει σβώλους σκόνης κάτω από τον καναπέ. Η Ελίζα βρήκε την αστείρευτη περιέργειά του αξιαγάπητη, μια αντανάκλαση της δικής της ανυπομονησίας για εξερεύνηση και νέα ξεκινήματα στο Μέιπλγουντ.