Οι μήνες πέρασαν και ο Ωρίωνας έγινε μια αδύνατη, ευκίνητη γάτα με καπνιστή γκρίζα γούνα. Η Ελίζα λάτρευε το πώς την συναντούσε στην πόρτα κάθε βράδυ, με την ουρά ψηλά. Η μικρή τους ρουτίνα της έδινε παρηγοριά σε μια πόλη όπου γνώριζε λίγους ανθρώπους και της έλειπε η οικογένειά της μακριά.
Ένα θυελλώδες απόγευμα, η Ελίζα έφτασε αργά στο σπίτι από το γραφείο. Έβγαλε τα βρεγμένα παπούτσια της στο φουαγιέ και φώναξε το όνομα του Ωρίωνα, περιμένοντας να ακούσει το γνώριμο χτύπημα των ποδιών και το απαλό νιαούρισμα. Σιωπή. Η καρδιά της χτύπησε δυνατά. Κανονικά, ο Ωρίωνας θα έτρεχε να τη χαιρετήσει με την ουρά του ψηλά. Τώρα, το σπίτι ήταν άδειο από τη συνηθισμένη του ζεστασιά.