Ο Τζόναθαν τη χαιρέτησε θερμά, κάνοντας κομπλιμέντο για το ντύσιμό της και τραβώντας την καρέκλα της με ένα τζέντλεμανικό ύφος. Οι τρόποι του ήταν άψογοι, και η Αμέλια ένιωσε τα νεύρα της να καταλαγιάζουν καθώς άρχισαν να μιλούν. Η γοητεία του ήταν αβίαστη, σαν κάποιος που είχε συνηθίσει να κάνει τους άλλους να νιώθουν άνετα.
Η συζήτησή τους κυλούσε εύκολα. Ο Τζόναθαν ήταν ένας φυσικός συνομιλητής, αναμειγνύοντας έξυπνα αστεία με γνήσιο ενδιαφέρον για τις σκέψεις της. Η Αμέλια έπιασε τον εαυτό της να γελάει περισσότερο από ό,τι είχε γελάσει εδώ και μήνες. Εκείνος άκουγε προσεκτικά, σαν να ήταν το μοναδικό άτομο στο δωμάτιο.