Την ίδια στιγμή, ο Ντέιβιντ βρέθηκε αποκλεισμένος στην άγονη αίθουσα αναμονής, με τα κλάματα των μωρών του να αντηχούν στα αυτιά του, ενώ εκείνος κρατιόταν από την ελπίδα της ασφαλούς επιστροφής της γυναίκας του. Μια αλλόκοτη αίσθηση εξωπραγματικότητας τον κατέλαβε καθώς κρατούσε τα τρίδυμα στην αγκαλιά του. Ένιωθε σαν να βρισκόταν σε ένα όνειρο, μια γκροτέσκα παντομίμα της καθημερινότητάς τους. Πριν από λίγα λεπτά, είχε μοιραστεί ένα τρυφερό φιλί με την Έμιλι, η ζεστασιά και η ζωή της ήταν αισθητή στα χείλη του.
Τώρα, βρισκόταν κάπου πέρα από αυτούς τους αποστειρωμένους τοίχους, ευάλωτη κάτω από το μαχαίρι του χειρουργού, με μια μυστηριώδη ανωμαλία να την απειλεί από μέσα. Καθώς προσπαθούσε να κρατήσει τα μωρά του ευχαριστημένα, το μυαλό του αντανακλούσε την αναταραχή τους. Οι σκέψεις στροβιλίζονταν σε μια δίνη άγχους, με το αδιαφανές παραπέτασμα της αβεβαιότητας για την κατάσταση της Έμιλι να ενισχύει την ανησυχία του. “Κι αν κάτι πήγε στραβά;!”, “Κι αν οι γιατροί έκαναν κάποιο λάθος ή δεν μπορούσαν να τη βοηθήσουν;!”.