Η ανακούφιση την κατέκλυσε, αλλά κάτι εξακολουθούσε να είναι τρομερά λάθος. Και τα δέκα παιδιά στέκονταν παγωμένα, με τα μάτια ορθάνοιχτα, με τα χεράκια τους να δείχνουν προς τον ουρανό. Η σιωπή που ακολούθησε τις κραυγές τους ήταν ανατριχιαστική, σαν να είχε απορροφηθεί ο αέρας από τη στιγμή.
Η Τερέζα βγήκε έξω, με τα πόδια της βαριά από ένα περίεργο μείγμα φόβου και σύγχυσης. “Τι κοιτάζουν;” ψιθύρισε κάτω από την αναπνοή της. Όταν τα μάτια της ακολούθησαν τελικά τη διαδρομή των δαχτύλων τους, η αναπνοή της κόπηκε στο λαιμό.