Πριν η Τερέζα προλάβει να αντιδράσει, οι άλλοι ακολούθησαν, με τα μικρά τους πόδια να τα μεταφέρουν πίσω από το αντικείμενο με μια αίσθηση αθώας περιέργειας. Το στομάχι της στράβωσε. “Περιμένετε! Σταματήστε!” φώναξε, αλλά η φωνή της έμοιαζε να αναπηδά στον αέρα, καταπνιγμένη από την παράξενη ησυχία που κάλυπτε τώρα την αυλή του σχολείου.
Παρακολουθούσε με δυσπιστία τα παιδιά να εξαφανίζονται στη γραμμή των δέντρων, κυνηγώντας τον δίσκο όλο και πιο βαθιά στο δάσος. “Πρέπει να είναι κηφήνας”, μουρμούρισε, προσπαθώντας να ηρεμήσει τις σκέψεις της που έτρεχαν. “Απλά ένα τέχνασμα του φωτός ή μια φάρσα… σωστά;”