Χτύπησε τον άντρα απαλά στον ώμο, σκύβοντας προς τα μέσα, ώστε η φωνή της να μη μεταφερθεί πολύ μακριά. “Με συγχωρείτε”, άρχισε, με τον τόνο της ήρεμο αλλά διανθισμένο με επείγοντα χαρακτήρα, προσπαθώντας να επιστρατεύσει τις λέξεις που της φαίνονταν κατάλληλες υπό το βάρος της στιγμής.
“Υπάρχει μια κατάσταση- ένας επιβάτης στο πίσω κάθισμα χρειάζεται τις πρώτες βοήθειες. Σκέφτηκα μήπως… μήπως θα μπορούσατε να βοηθήσετε;” Για μια σύντομη, αγωνιώδη στιγμή, το πρόσωπο του άντρα παρέμεινε απαθές. Δεν ανοιγόκλεισε τα μάτια, δεν αντέδρασε, και η σιωπή ανάμεσά τους παρατάθηκε οδυνηρά. Τότε, η έκφρασή του τρεμόπαιξε.