“Δεν υπάρχει γιατρός ή νοσοκόμα στην πτήση, άρα δεν υπάρχει κανείς άλλος εκτός από αυτόν που γνωρίζει τις πρώτες βοήθειες για να τη βοηθήσει”. Τα λόγια της βγήκαν πιο σταθερά, μια απελπισμένη έκκληση καλυμμένη με τη λεπτή πανοπλία της λογικής. Σίγουρα, θα μπορούσε να το χειριστεί αυτό.
Ο άντρας κατάπιε δυνατά, και η Κρίστεν είδε τους μυς στο λαιμό του να σφίγγονται, τα μάτια του να πετάγονται μακριά της, σαν να έψαχνε για μια διέξοδο που δεν υπήρχε. Η απροθυμία του κρεμόταν στον αέρα σαν βαριά ομίχλη, πνίγοντας την ελπίδα της. “Ναι… Θέλω να πω, ναι. Φυσικά”