Οι λέξεις έπεσαν στο κενό, χωρίς την πεποίθηση που τόσο απεγνωσμένα ήθελε να ακούσει. Ακούγονταν προβαρισμένες, κούφιες, που αντηχούσαν στα αυτιά της πολύ καιρό αφότου μίλησε. Σηκώθηκε αργά στα πόδια του, αλλά δεν υπήρχε βιασύνη στις κινήσεις του, καμία ορμή.
Η στάση του ήταν άκαμπτη, σχεδόν απρόθυμη, σαν κάθε βήμα που έκανε προς την τραυματισμένη γυναίκα να ήταν μια αναγκαστική πορεία. Η Κρίστεν τον οδήγησε στο στενό διάδρομο, με την καρδιά της να χτυπάει στο στήθος της με ένταση που ταίριαζε με την αγωνία που στριφογύριζε στο μυαλό της.