Οι σκέψεις της Κρίστεν επέστρεψαν στον παππού της, έναν περήφανο πρώην στρατιωτικό με μια παρουσία που απαιτούσε σεβασμό. Μπορούσε ακόμα να ακούσει τη βαθιά, γκριζωπή φωνή του να αντηχεί στο μυαλό της, αφηγούμενος ιστορίες από τα νιάτα του.
Καθόταν στη φθαρμένη πολυθρόνα του, με μια λάμψη νοσταλγίας στα μάτια του, καθώς μοιραζόταν ιστορίες για την ανθεκτικότητα, τη συντροφικότητα και το ανυποχώρητο πνεύμα των στρατιωτών που αντιμετώπιζαν αφάνταστες προκλήσεις. Συχνά μιλούσε για την αυστηρή εκπαίδευση που σφυρηλάτησε τους νέους άνδρες σε στρατιώτες, μεταμορφώνοντάς τους μέσα από τον ιδρώτα και τη θυσία.