Το μυαλό της Κρίστεν αναπαρήγαγε ξανά και ξανά τα γεγονότα, κάθε λεπτομέρεια πιο συγκεχυμένη και εξαντλητική από την προηγούμενη – τα τρεμάμενα χέρια του άντρα, ο δισταγμός του, τα διακριτικά που πρόδιδαν την αλήθεια. Ήξερε ότι είχε κάνει το σωστό που τον κατήγγειλε, αλλά η πικρή γεύση της προδοσίας παρέμενε ακόμα.
Όταν το αεροπλάνο τελικά προσγειώθηκε, οι τροχοί που ενώθηκαν με την άσφαλτο έστειλαν ένα ρίγος στην καμπίνα, επαναφέροντας την Κρίστεν στην πραγματικότητα. Σηκώθηκε αργά από το κάθισμά της, με τις κινήσεις της σκόπιμες και μετρημένες καθώς άρχισε να μαζεύει τα πράγματά της.