Κάθε αντικείμενο -το βιβλίο της, το τηλέφωνό της, η λεπτή κουβέρτα που είχε απλώσει στην αγκαλιά της- μαζεύτηκε με μια αίσθηση τελειότητας. Ρίχνοντας μια ματιά προς τον άντρα -προς τον απατεώνα- που τώρα γλιστρούσε από τη θέση του, η Κρίστεν δεν μπόρεσε παρά να νιώσει ένα κύμα ανάμεικτων συναισθημάτων.
Το πρόσωπό του ήταν αδιάβαστο, μια μάσκα ηρεμίας που δεν πρόδιδε τίποτα από την αναταραχή που ζυμωνόταν ακριβώς κάτω από την επιφάνεια. Δεν είχε ιδέα τι τον περίμενε στην άλλη πλευρά αυτής της πόρτας, τις συνέπειες που καραδοκούσαν σαν σκιές στις γωνίες του τερματικού.