“Κύριε, να σας πω κάτι, αν δεν σας πειράζει” Οι λέξεις αιωρούνταν στον αέρα, βαριές με υπαινιγμούς, και η Κρίστεν ένιωσε μια έκρηξη αδρεναλίνης καθώς η πραγματικότητα της στιγμής ξεδιπλώθηκε μπροστά στα μάτια της. Δεν καθυστέρησε να δει τι συνέβη στη συνέχεια. Η καρδιά της χτυπούσε με ένα μείγμα ικανοποίησης και προσμονής.
Δεν το χρειαζόταν. Καθώς περπατούσε προς τον χώρο παραλαβής αποσκευών, τα βήματά της αντηχούσαν στον σπηλαιώδη χώρο, και κάθε βήμα της αντηχούσε με την αίσθηση ότι αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ένα μικρό, ικανοποιημένο χαμόγελο διέσχισε τα χείλη της, ένα χαμόγελο που ένιωθε σχεδόν ξένο αλλά και αναζωογονητικό.