Καθώς εγκαταστάθηκε στη νέα της θέση, η Κρίστεν χρειάστηκε ένα λεπτό για να απορροφήσει το περιβάλλον της, ρίχνοντας μια ματιά στους άλλους επιβάτες με ένα μείγμα περιέργειας και ανυπομονησίας. Η καμπίνα βούιζε από το γνώριμο μουρμούρισμα των φωνών, μια συμφωνία φλυαρίας που αναμειγνύονταν με το θρόισμα από το κλείσιμο των ντουλαπιών και το περιστασιακό γέλιο που διαπερνούσε τον αέρα.
Ένιωθαν σαν μια κοινότητα, δεμένοι μαζί για αυτό το κοινό ταξίδι, αλλά ο καθένας ήταν χαμένος στις δικές του σκέψεις. Ρύθμισε το κάθισμά της, νιώθοντας μια ελαφρά δυσφορία στο βελούδινο μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι της.