Και καθώς οι μέρες γίνονταν εβδομάδες, έβρισκε παρηγοριά στην παρέα της, γνωρίζοντας ότι μπορούσε ακόμα να αγγίξει το μέλλον – έστω και με μικρούς, αθόρυβους τρόπους. Τότε, ένα βράδυ, η Κάρλα παρατήρησε ότι φαινόταν ιδιαίτερα κουρασμένος. Οι κινήσεις του ήταν πιο αργές και η φωνή του πιο αδύναμη.
“Είσαι καλά;” ρώτησε με ανησυχία στη φωνή της. Εκείνος κοίταξε ψηλά, με ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη του. “Απλώς γερνάω”, απάντησε, με τη φωνή του να σβήνει. “Αλλά ήταν ωραία που ήρθα εδώ. Κάνεις αυτό το μέρος να μοιάζει… λιγότερο μοναχικό”