Εκείνος μοιράστηκε ιστορίες για μεγάλους περιπάτους στην εξοχή, απολαμβάνοντας τα ηλιοβασιλέματα που έβαφαν τους λόφους σε χρυσές αποχρώσεις, και πώς οι αναμνήσεις από εκείνες τις ήσυχες στιγμές του κρατούσαν συντροφιά. Αλλά κάθε φορά που μιλούσε, παρατηρούσε μια σκιά στα μάτια του, μια υπόνοια για κάτι ανεκπλήρωτο.
Ένα βράδυ, αποφάσισε να ψάξει λίγο βαθύτερα. “Έχεις οικογένεια Υπάρχει κάποιος που σε φροντίζει;” Η έκφρασή του σκοτείνιασε και η ζεστασιά χάθηκε από το βλέμμα του καθώς κοίταξε αλλού.