Εκείνο το βράδυ, καθώς οι τελευταίοι θαμώνες αποχωρούσαν και η παμπ ησύχαζε σε ένα απαλό βουητό, ο Τζέιμς έψαχνε στην τσέπη του παλτού του. Τα δάχτυλά του έτρεμαν περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως, και η Κάρλα παρατήρησε ότι το συνήθως σταθερό του χέρι έτρεμε με ασυνήθιστη ένταση.
Τελικά, έβγαλε έναν φάκελο, οι άκρες του οποίου ήταν φθαρμένες και τσαλακωμένες σαν να τον κουβαλούσαν μαζί τους για μέρες. Το χέρι του αιωρήθηκε στον αέρα για μια στιγμή πριν το απλώσει προς το μέρος της. “Ήθελα να σου δώσω αυτό”, είπε, η φωνή του μόλις που ξεπερνούσε τον ψίθυρο και κάθε λέξη χαρακτηριζόταν από ένα παράξενο μείγμα δισταγμού και αποφασιστικότητας.