Η Κάρλα κοίταξε τον φάκελο με αμηχανία. “Τι είναι αυτό;” ρώτησε, με το φρύδι της να σμιλεύεται καθώς η περιέργεια αναμειγνύεται με την ανησυχία. Ο φάκελος φαινόταν παράξενα παράταιρος μέσα στη ζεστή λάμψη της παμπ, βαρύς με μια ανείπωτη σημασία.
Ο Τζέιμς της χάρισε ένα χαμόγελο -ένα χαμόγελο που απείχε πολύ από τις χαρούμενες εκφράσεις που είχε δει σε περαστικούς πελάτες. Ήταν ένα χαμόγελο που βάραινε από χρόνια σιωπής, αναμνήσεων και λύπης. “Απλά… κάτι που έπρεπε να είχα κάνει εδώ και πολύ καιρό”, είπε.