Η φωνή του άρχισε να σπάει ελαφρώς, προδίδοντας ένα συναίσθημα που η Κάρλα δεν μπορούσε να προσδιορίσει ακριβώς. “Για όλη την καλοσύνη που μου έδειξες” Η Κάρλα δίστασε, τα δάχτυλά της ακουμπούσαν τις άκρες του φακέλου σαν να μπορούσε να την κάψει.
“Δεν το καταλαβαίνω. Τι είναι αυτό;” Η φωνή της μόλις που ψιθύριζε, χωρίς να είναι σίγουρη για τη σοβαρότητα της στιγμής, αλλά ενστικτωδώς διαισθανόταν τη σοβαρότητά της. Τα μάτια του Τζέιμς, θολά και απόμακρα, έμοιαζαν να γεμίζουν με ακατάσχετα δάκρυα. Για μια στιγμή, ολόκληρη η έκφρασή του άλλαξε, έγινε εύθραυστη, σαν το βάρος των χρόνων να τον πίεζε ταυτόχρονα.