Τις μέρες που ακολούθησαν, η Κάρλα θρήνησε όχι μόνο τον πατέρα που δεν είχε γνωρίσει ποτέ, αλλά και τη σχέση που τους είχε κλαπεί. Κάθε στιγμή έμοιαζε με χαμένη ευκαιρία, κάθε ανάμνηση χρωματισμένη με τον πόνο αυτού που θα μπορούσε να είχε γίνει.
Η Κάρλα βρέθηκε να επιστρέφει στο αγαπημένο του τραπέζι, καθισμένη στο σημείο όπου είχε περάσει τόσα ήσυχα βράδια. Η παμπ, που κάποτε ήταν ένα μέρος παρηγοριάς, τώρα ένιωθε σαν μια κούφια υπενθύμιση της σχέσης που δεν είχαν ποτέ.