Καθόταν μόνη της, αναπαριστώντας τις συζητήσεις τους στο μυαλό της, φανταζόμενη πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τα πράγματα, αν το ήξεραν. Οι θαμώνες έρχονταν και έφευγαν, τα γέλια και οι κουβέντες τους της φαίνονταν απόμακροι και κούφιοι.
Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν το άδειο κάθισμα απέναντί της, την απουσία του άντρα που την είχε αγαπήσει σιωπηλά όλες αυτές τις νύχτες χωρίς ποτέ να πει λέξη. Με βαριά καρδιά, η Κάρλα αποφάσισε ότι έπρεπε να κάνει κάτι.