Αν και δεν μπορούσε ποτέ να ανακτήσει εκείνα τα χαμένα χρόνια, η Κάρλα έκανε μια επιλογή – μια υπόσχεση να κουβαλάει την αγάπη του μαζί της για πάντα. Ήξερε ότι βοηθώντας τους άλλους, κρατούσε το πνεύμα του ζωντανό, αν και το βάρος αυτού που θα μπορούσε να είχε γίνει παρέμενε ακόμα.
Κάθε φορά που μοίραζε μια υποτροφία, μια ζεστασιά απλωνόταν στο στήθος της, μια σχεδόν απτή παρουσία. Ο Τζέιμς δεν είχε φύγει πραγματικά. Ζούσε σε κάθε χαμόγελο, σε κάθε δάκρυ ανακούφισης, σε κάθε μέλλον που είχε σωθεί από τη θυσία του.